Historiek

De klassieke gitaar heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de oudheid. Tijdens de Renaissance en Barokperiode onderging het instrument aanzienlijke ontwikkelingen, met verdere verbeteringen in de 19e eeuw door Spaanse luthier Antonio de Torres Jurado. In de twintigste eeuw kreeg de klassieke gitaar wereldwijde erkenning als een serieus concertinstrument, met virtuozen zoals Andrés Segovia die het repertoire uitbreidden. Hedendaagse klassieke gitaristen blijven het instrument verkennen, waardoor het een belangrijke rol blijft spelen in de muziekscene, ook hier in de Kempen vinden we nog enkele gitaarbouwers terug.

Klassieke versus akoestische gitaar

Een akoestische gitaar en een klassieke gitaar zijn duidelijk anders. Het verschil valt op als je naar de snaren kijkt. Een akoestische gitaar heeft stalen snaren. De snaren van een klassieke gitaar zijn gemaakt uit nylon, vroeger uit schapendarm

Klassieke gitaristen hebben een unieke speelstijl, ze gebruiken hun vingernagels om te spelen plaats van een plectrum zoals bij de meeste steelstring gitaren. Zo kan je een klassieke gitarist meteen herkennen aan zijn langere nagels aan zijn rechterhand en korter aan zijn linkerhand.

Het andere grote verschil zit in de klank, klassieke gitaren produceren een veel rijker, warmer en meer “gevarieerd” geluid.

Houtsoorten

Een klassieke gitaar heeft een klankkast die vaak bestaat uit palissanderhout. Dit hout is een edele, mooi donkere en stabiele houtsoort. Het is een duurzaam materiaal dat steeds zeldzamer wordt. Het welbekende en wel-begeerde Rio palissanderhout is met uitsterven bedreigd en mag niet meer verhandeld worden.

Het bovenblad wordt vaak van sparrenhout (of vurenhout) gemaakt. Dit hout wordt ontgonnen in de Alpen en de Dolomieten. Het is van groot belang dat de bomen op een bepaalde hoogte staan waardoor ze trager en gelijkmatiger groeien en fijnere nerven hebben. Vurenhout is een veelgebruikte houtsoort voor het bovenblad van een muziekinstrument vanwege zijn bijzondere akoestische eigenschappen. Het hout is licht, resonant en heeft een goede klankoverdracht.

Een andere soort die men regelmatig gebruikt voor het bovenblad is cederhout, de Western red ceder ook de reuzenlevensboom genoemd. De keuze van het hout in klassieke gitaarbouw is van onschatbare waarde omdat het invloed heeft op de toon, het volume en de algemene klankkarakteristieken van het instrument.

De hals wordt vervaardigd uit loofhoutceder. Dit is een lichte en stabiele houtsoort met een prachtige roodbruine kleur. De toets worden vervaardigd uit zwart ebbenhout, een bijzonder harde houtsoort

Decoratieve elementen

De rozet rond het klankgat is een uniek stukje vakmanschap bij een klassieke gitaar. Dit kunstzinnige ontworpen inlegwerk dient om de een gitaar te versieren en kan variëren van eenvoudige geometrische vormen tot ingewikkelde mozaïekpatronen. Het maken van een rozet vereist bijzonder vakmanschap en technische bekwaamheid. Rozetten worden gemaakt met verschillende materialen, zoals houtfineer, parelmoer, abalone of andere decoratieve materialen. Het gebruik van verschillende materialen kan de visuele aantrekkingskracht vergroten.

Bouwproces

Het bouwproces van een klassieke gitaar is een ambachtelijk en nauwgezet proces dat traditionele methoden en vakmanschap vereist.

De gitaarbouwer begint met het ontwerpen van de gitaar en gaat hierbij vaak in overleg met de gitarist. Ze overlopen aspecten zoals het type, het model, de mensuurlengte en houtkeuze. De houtselectie is cruciaal voor de klank van de klassieke gitaar. Nu kan de gitaarbouwer zelf aan de slag met het hout dat minstens tien jaar gedroogd en gerijpt is. Het hout wordt gevoegd en op dikte geschaafd, de zijkanten worden gebogen op een buigijzer. Al de onderdelen worden nauwkeurig aan elkaar gelijmd met huidenlijm. Deze dierlijke “warme” lijm is bijzonder geschikt voor instrumentenbouw en zeer duurzaam, zelfs de Egyptenaren gebruikten in de oudheid al dierlijke lijmen.

De gitaarhals wordt gevormd met een spookschaaf om het gewenste profiel te creëren. Dit omvat het bepalen van de juiste dikte en vorm van de hals voor een comfortabele grip en optimale speelbaarheid.

Ook de afwerking van een klassieke gitaar is van essentieel belang. De volledige gitaar wordt zorgvuldig geschraapt en geschuurd om een onberispelijk glad oppervlak te verkrijgen. Daarna wordt de gitaar gepolitoerd. Het basismateriaal dat daarvoor gebruikt wordt is schellak, een hars van natuurlijke oorsprong, geproduceerd door de lakschildluis. Deze schellak wordt opgelost in zuivere alcohol en in cirkelvormige bewegingen met een ‘dot’ aangebracht op de houtoppervlakten tot er een hoogglans ontstaat. De natuurlijke textuur en kleur van het hout wordt geaccentueerd en omdat de laklaag uiterst dun is heeft het ook geen negatieve invloed op de klank van het instrument.

Het vakmanschap vandaag

De meeste gitaren worden momenteel gebouwd in grote ateliers en fabrieken. Dit zijn studie instrumenten die je in verschillende kwaliteiten en prijscategorieën kunt vinden.

Concertgitaren daarentegen worden met de hand gebouwd, meestal door individuele vaklui. Hun productie is niet groot omdat ze aandacht besteden aan ieder detail en gemiddeld een volledige maand werken aan een gitaar. De kwaliteit is dan ook onvergelijkbaar met een fabrieksinstrument.

De bakermat van de klassieke gitaar ligt in Spanje, maar momenteel zijn er voortreffelijke gitaarbouwer in heel de wereld.

Ook in de Kempen, in Vlaanderen, in België was er helemaal geen traditie in gitaarbouw, maar mede dankzij Walter komt hier stilaan verandering in zodat deze mooie ambacht nooit verloren zal gaan.

De instrumenten van Walter Verreydt worden bespeeld door concertgitaristen over zowat heel de wereld: Europa, Zuid-Korea, China, Japan, Indonesië, Vietnam, Mexico, USA, Argentinië, …

Neem voor meer informatie zeker eens een kijkje op de website van Walter Verreydt: www.verreydt.be

Klassieke gitaren bouwen op www.immaterieelerfgoed.be.